تأثیر فعالیت‌های ورزشی بر اضطراب و رابطه آن با پیشرفت تحصیلی پسران غیر ورزشکار مقطع متوسطه

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر فعالیت‌های ورزشی بر میزان اضطراب و رابطه آن با پیشرفت تحصیلی پسران غیر ورزشکار مقطع متوسطه بود. جامعه آماری تحقیق دانش ­آموزان 18 دبیرستان شهر ایلام بود (3753 = N) که از بین آن‌ها دانش آموزان 8 دبیرستان به‌صورت تصادفی - خوشه ای برای نمونه تحقیق انتخاب و سپس به‌طور تصادفی دبیرستان ­ها به‌طور تصادفی به 4 گروه تجربی و شاهد تقسیم شدند. برای ورود دانش آموزان به دوره پژوهشی همه آن‌ها بر مبنای سن، قد، وزن و نمره تربیت‌بدنی نیمسال تحصیلی قبل از ورود به دوره همسان‌سازی شدند. آزمودنی ­های گروه­های­ تجربی در نیمسال دوم تحصیلی 92-91 رشته­ های ورزشی والیبال، بسکتبال، دوومیدانی و بدمینتون را به مدت یک نیمسال تحصیلی و هر هفته 2 جلسه به فعالیت پرداختند. آزمودنی­های گروه­های شاهد فقط در درس تربیت‌بدنی شرکت کردند. برای دستیابی به اهداف تحقیق از پرسشنامه سلامت عمومی 28 سوالی استفاده شد. روایی پرسشنامه به تایید 15 تن از متخصصین مدیریت ورزشی رسید. برای دستیابی به پایایی پرسشنامه در یک مطالعه مقدماتی با 30 آزمودنی و با آلفای کرونباخ 0/93 محاسبه شد. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده از روش ­های آمار توصیفی و استنباطی از جمله کلموگروف- اسمیرنوف، تحلیل مسیر، آزمون تی مستقل، تی تک گروهی، تحلیل واریانس یک طرفه، آزمون تعقیبی شفه، رگرسیون خطی و رگرسیون چندگانه با کمک نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که بین فعالیت ورزشی رشته­ های گروهی و انفرادی و میزان اضطراب دانش­آموزان ارتباط معناداری وجود دارد. همچنین میزان اضطراب و فعالیت ورزشی رشته­های گروهی و انفرادی عامل پیش‌بینی کننده پیشرفت تحصیلی دانش آموزان می ­باشند.